SENI SENSIZ SEVMGi,ÖYRƏTDİN BENİ...
Seni sensiz sevmeği, öğrettin bana.
Bu aşktan alişıp yanmaği ,seni sensiz yaşamağı , öğrettin bana ...
Gözümde yaş oldun .Yaş.Yalnizlikta gözlerimi kapatıyorum ve sana kavuşuyorum .Sensiz kalan dünyami ,seninle yaşıyorum .Yanaklarimdan akan gözyaşlarimi avuçlarimin içinə alıyorum. Alıyorum, gözyaşlarimla sana , sana kavuşuyorum.
Kalbimde taş ,oldun.Sensizlikden partlam-partlam olmuş , kalbimi avutamıyorum .Gözyaşlarim da bu taşı eritemiyor.Taş mı aşk , yoksa gözyaşı mı ?! Bilmiyorum. Sorular, cevapsiz kalmış. Cavapsiz kalan sorular, sensizlikten kayboluyor. Bu ne aşk ,bu ne özlem?!
Alıştim sensiz yaşamağa .Gözyaşlarımda sana kovuşmağa .Yanimda ,kollarimin arasinda değil, dilimin ucunda, gözlerimin içinde, tenim gibi bir o yanda- bir bu yanda, nereye bakıyorumsa ,seni orada görmeğe, aliştirdin beni . Aliştirdin beni, seni sensiz sevmeğe.
Akşamlar seni düşünyorum ,seninle geziyorum, elinden tutuyorum , hayallerimde sana kavuşuyorum.
Ve dünyalar benim oluyur. Gözlerim yollara bakıyor , özlemde her zaman . Seni beklemeğe her yerde , her şeyde ,seni sensiz görmeğe, seviyorum kelimesini ,sana yok ,resmine söylemeğe, alıştırdın beni.Her şeyi böyle sensiz yapmağı öğretdin bana.
Seni sensiz sevmeği öğrettin bana .
Bu aşktan alişıp yanmaği , seni sensiz yaşamağı ,öğrettin bana ...