SENI SENSIZ SEVMGi,ÖYRƏTDİN BENİ...

SENI  SENSIZ  SEVMGi,ÖYRƏTDİN BENİ...

 

Seni sensiz  sevmeği,  öğrettin  bana.

Bu aşktan alişıp yanmaği ,seni sensiz yaşamağı , öğrettin   bana ...

Gözümde  yaş  oldun .Yaş.Yalnizlikta  gözlerimi  kapatıyorum  ve sana  kavuşuyorum .Sensiz  kalan dünyami ,seninle yaşıyorum .Yanaklarimdan akan gözyaşlarimi avuçlarimin içinə alıyorum. Alıyorum, gözyaşlarimla  sana , sana  kavuşuyorum.

Kalbimde  taş ,oldun.Sensizlikden partlam-partlam olmuş , kalbimi  avutamıyorum  .Gözyaşlarim da  bu taşı eritemiyor.Taş mı aşk , yoksa  gözyaşı mı ?! Bilmiyorum. Sorular, cevapsiz kalmış. Cavapsiz  kalan sorular,  sensizlikten kayboluyor. Bu  ne aşk ,bu  ne özlem?!

Alıştim sensiz yaşamağa .Gözyaşlarımda sana kovuşmağa  .Yanimda ,kollarimin arasinda değil, dilimin ucunda,  gözlerimin içinde, tenim gibi  bir  o yanda-  bir bu yanda,  nereye bakıyorumsa  ,seni orada  görmeğe, aliştirdin beni . Aliştirdin beni,  seni  sensiz sevmeğe.

Akşamlar seni düşünyorum ,seninle   geziyorum, elinden tutuyorum , hayallerimde sana  kavuşuyorum.

Ve dünyalar benim  oluyur. Gözlerim yollara  bakıyor , özlemde her  zaman . Seni  beklemeğe her yerde , her şeyde ,seni sensiz görmeğe, seviyorum kelimesini ,sana  yok ,resmine söylemeğe, alıştırdın beni.Her şeyi  böyle sensiz yapmağı öğretdin  bana.

Seni sensiz  sevmeği öğrettin bana .

Bu aşktan   alişıp yanmaği , seni sensiz yaşamağı ,öğrettin  bana ...